rozdział 2

Moim oczom ukazała się kawiarnia . Aktualnie musiałam wpompowywać w siebie duże ilości kawy przez moją nową "prace" i nocny tryb życia . Faszerowałam się jakimiś prochami nie byłam nawet pewna co to. Wysypałam trochę białego proszku na rękę i mocno pociągnęłam nosem .Aż mnie zapiekło, - kocham ten stan . Powiedziałam sobie w duchu . weszłam do środka , stoliki były opustoszałe , oprócz jednego przy którym siedział chłopak samotnie pociągając łyk kawy .... NOSEM ? zaśmiałam się głośno a on popatrzył w moją stronę i trochę się rozchmurzył , nawet blado uśmiechnął .Zajęłam miejsce niedaleko stolika tajemniczego chłopaka , który w gruncie rzeczy miło wyglądał . Zaciekawił mnie jego strój mianowicie : zielone spodnie , naciągnięte długie skarpetki aż do kolan na rurki , biało - niebieska bluzka w paski , i buty .... takie pomarańczowe oczojebne. Lekko roztrzepane włosy . Obecnie wystukiwał jakiś rytm opuszkami palców . W końcu jakaś kelnerka zaproponowała mi kilka pozycji z menu ale ja już od kąd tu weszłam wiedziałam czego chce się napić
-Poproszę duże espresso z bitą śmietaną i lodami . Wyszczerzyłam się do kobiety .
-Dobrze . Zapisała sobie w notesiku i szybko pomknęła do kuchni . Siedziałam tępo przyglądając się ścianie zaciekawiły mnie jej kolory . Nawet nie zauważyłam że chłopak siedzący zaledwie jeden stolik dalej  uważnie mi się przygląda i śledzi każdy ruch .
-Co takiego ciekawego jest w tej kremowo-niebieskiej ścianie ? Spytał chłopak omal niewybuchająca potężnym śmiechem .
-YyyY ... przepraszam zawiesiłam się , ciekawego ... chyba nic , ale jest inspirująca ... zmusza do przemysleń , zupełnie jak twoje skarpetki ... Zaśmiałam  się
- OOooO zapomniałem że je dalej mam hahh ... Jestem Louis . Podał mi rękę
- A ja Eliza . Miło mi poznać . Uścisnęłam jego rękę . Kiedy się tak dłużej mu przypatrzę to wygląda znajomo . Pamiętam te oczy... które tak jak teraz przepełnione są troską  strachem choć świetnie to ukrywa . Poczułam wibracje w kieszeni spodni .
-Przepraszam na chwile .Spojrzałam na chłopaka i odeszłam od stolika .Podeszłam do okna , już na starcie wiedziałam że ta rozmowa telefoniczna nie będzie należeć do najmilszych .
-Gdzie się podziewasz , masz klienta w umówionym miejscu za 30 minut bo inaczej możesz się pożegnać z pracą. Zrozumiano ?Odezwał się ciężki , męski głos .
-Tak , oczywiście za chwilę będę. Ciężko westchnęłam i wróciłam do stolika
- Louis muszę już iść . Jeszcze raz bardzo miło było cię poznać . Do zobaczenia .
-Dobra  trudno ... mi też było miło cię poznać i mam nadzieję że się jeszcze spotkamy . przytaknęłam i poszłam do wieszaka po kurtkę . Jak tylko wyszłam moją twarz owiało zimne jesienne powietrze .Otuliłam się mocniej szalikiem i zmierzałam na róg 2 Londyńskich ulic aby spotkać się z jakimś obleśnym typem .Zamknęłam oczy gdy tylko poczułam że łzy napływają mi do oczu . Wiedziałam że muszę to zrobić nie miałam wyjścia ale ja byłam już psychicznym wrakiem . Całe życie ze mnie uleciało . Myślałam że jak przyjadę do Londynu będzie inaczej . I na początku faktycznie może i było . Poznałam Toma i razem zajmowaliśmy się sztuką ... ale potem on wyjechał do Manchesteru na studnia a ja tu zostałam . Z daleka było widać tę parszywą modę , skórzaną kurtkę , wytarte dżinsy i pistolet u paska spodni . Przełknęłam ślinę i szybkim krokiem podbiegłam do niego .

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Cześć ! na początek to chce wam wszystkim podziękować że czytacie , komentujecie . Chciałam was jeszcze przeprosić za to ze w tym rozdziale praktycznie nic nie wyjaśniłam ale spokojnie już w następnym będę do tego nawiązywać :) kiedy założyłam tego bloga nie łudziłam się nawet że będę mieć tyle wejść i komentarzy i miałam dodać rozdział jutro ale specjalnie dla " agnes"  bo mnie tak ładnie prosiła . I pamiętaj jak wchodzisz to również skomentuj :)