rozdział 12

WAŻNA INFORMACJA NA DOLE POD ROZDZIAŁEM !!! 

Podniosłam się na łokciu i myślałam że zemdleję... Leżałam prawie naga na łące. Wokół mnie kwitły kwiaty, latały pszczoły... -Co ja wygaduję?! Leżę kuźwa na łące!!
Wstałam z potwornym bólem głowy zwanym powszechnie kacem... Zawiązałam mocniej chustę na biodrach i zaczęłam podążać jedną z najbliżej położonych mi ścieżek.
Błąkałam się po lesie jakieś 40 minut, ale w końcu udało mi się wyjść na asfaltową drogę. Dręczyło mnie jedno pytanie... Gdzie jak do cholery jestem!? Wyjęłam telefon i wybrałam numer do Alice.  Wiedziałam że tylko ona nie będzie mnie osądzać i zadawać bardzo trudnych pytań, przynajmniej jak na tę porę.
-Halo? Alice?
-Halo, gdzie ty jesteś, bo słabo cię słyszę?
-Nie mam pojęcia gdzie. Ale musisz mnie znaleźć i przyjechać po mnie ok? Błagam... Jęknęłam do słuchawki.
-Tak, tylko muszę wiedzieć gdzie ty teraz jesteś. Koło czego teraz stoisz? Spytała z przejęciem.
-Ammm, za mną są chaszcze, zarośla. Teraz stoję na normalnej ulicy. Przedemną jest tablica "Welcome to Bingley"
-Czekaj, tam będę za jakieś dwie godziny... ale nie ruszaj. Ok?
-Tak, tak będę tu stać ! Ryknęłam. -Dwie godziny!!? Tylko nie mów nic chłopakom i weź mi po drodze kup mi kawę.
Rozłączyłam się i ostrożnie usiadłam na poboczu.
                                                                            ***
-Wsiadaj! Powiedziała Alice otwierając drzwi od mojej strony.
-Dziękuję że przyjechałaś.
-Niema sprawy, tu masz kawę. Podała mi papierowy kubek ze starbucks'a. -Na tylim siedzeniu są moje zapasowe ubrania.
-Dziękuję. Powiedziałam po czym zręcznie ślizgnęłam się do tyłu.
 Ubrałam się w niebieską koszulę i szorty.
-Dobra a teraz mów jak się tu znalazłaś? Spytała moja towarzyszka.
-Nie pamiętam. Tak strasznie boli mnie głowa... Opowiem ci w domu to co pamiętam.

W końcu dojechałyśmy do mojego mieszkania. Wybiegłam z samochodu dosłownie rzucając się na drzwi. W duchu modliłam się tylko żeby chłopcy mnie nie zauważyli.
Weszłam i od razu rzuciłam się na kanapę.
ALICE: 
Eliza tak słodko wygląda kiedy śpi. Oprócz tego oczywiście że jak jest bardzo zmęczona to się ślini przez sen...
Poszłam do kuchni i zrobiłam sobie zielonej herbaty.
Usiadłam na fotelu rozmyślając jak poprosić moją śpiącą przyjaciółkę o przysługę... To przecież nie moja wina że straciłam mieszkanie.
 Okryłam się kocem i włączyłam TV.

Pod koniec 7 odcinka 2 serii "Jej szerokość Afrodyta", usłyszałam że ktoś puka do drzwi.
Podeszłam do nich i cicho je otworzyłam. Przed drzwiami czekał Harry z rozczochranymi wlosami i pomiętą koszulką.
-Cześć, jest El ? Spytał przeczesując włosy palcami.
-Śpi, jest padnięta. Nie bódź jej.
-To w takim razie pomogłabyś mi? Spojrzał na mnie błagalnie.
-Tak, tylko nie wiem w czym mogłaby ci się przydać.
-Znasz Britney ?
-Britney Cuninngan ? Jasne. To suka!
-YyyY bo ja jestem z nią umówiony, i nie wiem w co się ubrać. Czy jej coś kupić: kwiaty? czekoladki?
-Choć do ciebie to ci pomogę.
OCZAMI ELIZY:
 Przetarłam oczy i rozejrzałam się po pokoju. Byłam sama z włączonym telewizorem. 
Powoli dochodziła 14:00. Spojrzałam na szybę drzwi tarasowych, miałam wrażenie .że coś tam jest... I miałam rację było tak przyklejone do szyby zdjęcie Louisa tulącego misia. -awwww <3. Uśmiechnęłam się. Wyszłam na zimne płytki i odkleiłam fotografię i przyjżałam się notce z tyłu "Idź za płatkami róż do wyznaczonego miejsca...;) Lou " 
Obejrzałam się dookoła i faktycznie stałam na ścieżce usypanej z płatków czerwonych jak krew róży.
Wiedziałam że na końcu też że ścieżki znowu będzie jakiś genialny pomysł Louisa jak na przykład zaprosić mnie na bal charytatywny i potem nie przyjść... 
-Wydłubię tu oczy i nabiję je na pal! Zaśmiałam się. 
Usypana ścieżka skończyła się przed wielkim masywnym drzewem. Stałam tak chwilę upewniając się czy nic na mnie nie wyskoczy...W końcu podeszłam bliżej i wtedy wyszedł Lou trzymając bukiet kwiatów. 
Patrzyłam na niego zaszokowana i nie mogłam się ruszyć.  
-To dla ciebie Elizo. Wręczył mi bukiet. 
-Z jakiej to okazji? 
-Choć tu. Pociągnął mnie za rękę. Kawałek dalej znajdował się biały stolik, szampan i truskawki w czekoladzie. Uśmiechnęłam się i oboje do niego podeszliśmy. 
-Przyprowadziłem cię tu bo chciałem ci powiedzieć coś bardzo ważnego... Urwał, widziałam w jego oczach strach i lęk jak wtedy pierwszego dnia. -Podobasz mi się. Elizo jesteś najwspanialszą kobietą jaką kiedy kiedykolwiek miałem zaszczyt poznać. 
-Lou, ja przepraszam ale... Wiem że się starałeś i to doceniam ale chyba nie jestem jeszcze gotowa na coś poważniejszego. Traktuję cię jak przyjaciela i kompletnie nie spodziewałam się takich wiadomości. Daj mi trochę czasu, poprostu chcę czuć jeszcze bardziej twoją bliskość...
-Rozumiem, dam ci tyle czasu ile potrzeba, obiecuję. Uśmiechnął się niewinnie i delikatnie pocałował mnie w usta. Przytuliłam chłopaka i odwdzięczyłam się mu całusem. 
Siedzieliśmy teraz na ławeczce w parku i rozmawialiśmy o różnych mniej lub bardziej ważnych rzeczach. Jednak coś przerwało nam tę szczęśliwą chwilę...Był to telefon Louisa. 
-Przepraszam muszę odebrać. Rzucił chłopak i odszedł z telefonem gdzieś dalej.
Kończyłam obrywać już 4 stokrotkę gdy wrócił mój towarzysz cały w skowronkach.       
-Mam świetną wiadomość! Krzyknął. -Jedziecie z nami do Francji!! Zamin coś powiesz to wyjaśnię.
My będziemy mieć tam trasę koncertową a ty jako dziennikarka masz to opisywać! I będziesz tam mieć staż czy coś. Bierzemy Paulę i wylatujemy za 2 dni. 
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Cześć !! no i jest ten bardzo ciężko mi idący rozdział 12 jest nudny ale mamy tu lekki zwrot akcji ! Jadą do Francji. Mam prośbę  bo startuję w blogu miesiąca i na tej stronie: http://wymarzony-swiat-z-1d-official.blogspot.com/ można będzie głosować od 07.08.2012 Proszę glosujcie to bardzo ważne nie wiem na którym miejscu będę ale nie zapomnijcie błagam !                                         
                                    CZYTASZ=KOMENTUJ